miércoles, 7 de enero de 2015



PENDIENTE DE UN HILO


Mi alma se agita
cuando traspaso el límite de lo conocido.

!No castres mis andares
hacia ese lugar incierto!

!No me cierres la puerta
por miedo al desenlace 
de ese paso sincero!

!Deja que mi locura me invada,
sin riendas!
Pero no te alejes,
sígueme de lejos
con tu mirada sabia
para que el fino hilo 
de la cordura
no me abandone.

4 comentarios:

  1. És un poema preciós Yolanda, ahir vaig anar a dormir amb ell...

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Mmmmmm...entrar en els somnis d'algú....que bonic!!! Gracies!!!

      Eliminar
  2. Qué es mejor, la locura tiernamente cuerda o la cordura dulcemente loca? No sé, cuando tengas la respuesta, iluminanos con un poema. Quizás ese día, serás mariposa.

    ResponderEliminar
  3. Li donaré voltes per poder surtir a volar i omplir el cel de colors!!! ;) Gràcies Òscar!!

    ResponderEliminar